Czasownik w pigułce: definicja, odmiana, użycie w zdaniu

czasownik

Czasownik w pigułce: definicja, odmiana, użycie w zdaniu

Co to jest czasownik i jak go rozpoznać?

Czasownik to jedna z najbardziej żywych i dynamicznych części mowy. To właśnie on sprawia, że zdania „ruszają się” — opisuje czynności, stany, a czasem również procesy zachodzące w czasie. Gdy mówimy, piszemy lub myślimy w sposób naturalny, niemal zawsze pojawia się w tle jakaś forma czasownika, nawet jeśli jest ukryta lub skrócona. Zrozumienie jego funkcji to klucz do poprawnego budowania wypowiedzi w języku polskim, zarówno w codziennej komunikacji, jak i w bardziej formalnych kontekstach, np. w szkolnych wypracowaniach czy tekstach literackich.

Definicja i podstawowe cechy czasownika

Czasownik to odmienna część mowy, która:

  • nazywa czynność (np. biega, śpiewa, pisze),
  • opisuje stan (np. śpi, siedzi, istnieje),
  • wskazuje na proces lub zmianę (np. rośnie, topnieje, dojrzewa),
  • odpowiada na pytania:
    • co robi? (np. dziecko biega),
    • co się z nim dzieje? (np. drzewo rośnie).

To prosta, a zarazem bardzo skuteczna metoda rozpoznawania czasowników w tekście. Jeśli dane słowo da się powiązać z pytaniem „co robi?” lub „co się dzieje?”, istnieje duże prawdopodobieństwo, że mamy do czynienia właśnie z czasownikiem.

Czasownik a inne części mowy

W praktyce językowej czasownik łatwo pomylić z innymi częściami mowy, zwłaszcza z rzeczownikami odczasownikowymi (np. bieganie, pisanie), przymiotnikami odczasownikowymi (np. piszący, śpiewająca) czy imiesłowami. Dlatego warto wyrobić sobie kilka prostych nawyków, które pomagają uniknąć takich pomyłek:

  • Jeśli słowo odmienia się przez osoby (np. ja piszę, ty piszesz, on pisze), to na pewno jest czasownikiem.
  • Jeśli słowo odpowiada na pytanie „jaki? jaka? jakie?”, to nie jest już czasownikiem — to najprawdopodobniej przymiotnik odczasownikowy.
  • Jeżeli nie można dodać do słowa formy osobowej (np. bieganieja bieganie?), mamy do czynienia z rzeczownikiem utworzonym od czasownika.

Praktyczne sposoby rozpoznawania czasowników

W codziennym użytkowaniu języka bardzo często rozpoznajemy czasowniki intuicyjnie, nie zastanawiając się nad ich funkcją. Jednak w kontekście nauki języka lub redagowania tekstów, warto znać kilka konkretnych „trików”:

  • Sprawdzenie możliwości odmiany przez osoby: jeśli da się powiedzieć ja + [forma], ty + [forma], my + [forma] — to znak, że mamy do czynienia z czasownikiem.
  • Zamiana na formę bezokolicznika: czasowniki można sprowadzić do tzw. bezokolicznika, czyli formy podstawowej (np. czytam → czytać, piszesz → pisać, biegają → biegać).
  • Wstawienie do zdania orzeczeniowego: jeśli dane słowo może być centrum zdania (np. On ______ w ogrodzie), a zdanie wciąż ma sens, to prawdopodobnie jest czasownikiem.

Bezokolicznik – forma podstawowa

Bezokolicznik to niezwykle ważna forma czasownika. To właśnie od niej odmieniamy czasowniki przez osoby, czasy i tryby. Charakteryzuje się końcówkami lub -c (np. pisać, czytać, biec, spać). W słownikach języka polskiego wszystkie czasowniki podaje się właśnie w tej formie.

Kilka przykładów bezokoliczników i ich znaczenia:

  • biegać – wykonywać czynność biegania, zwykle wielokrotnie,
  • zjeść – wykonać czynność jedzenia do końca (czasownik dokonany),
  • malować – pokrywać powierzchnię farbą, tworzyć obraz,
  • spać – znajdować się w stanie snu.

Bezokolicznik nie wskazuje ani osoby, ani liczby, ani trybu — jest neutralny pod tym względem. Ale to właśnie od niego zaczyna się większość operacji gramatycznych w języku polskim.

Czasowniki a czas, osoba i liczba – pierwsze intuicje

Choć pełna odmiana czasowników zostanie rozwinięta w dalszej części artykułu, już na wstępie warto zaznaczyć, że polskie czasowniki są wyjątkowo bogate morfologicznie. Odmieniają się przez:

  • osoby (np. ja idę, ty idziesz, on idzie),
  • liczbę (pojedynczą i mnogą),
  • czasy (przeszły, teraźniejszy, przyszły),
  • a w czasie przeszłym również przez rodzaje gramatyczne (męski, żeński, nijaki oraz liczby mnogiej męskoosobowy i niemęskoosobowy).

To wszystko sprawia, że czasownik bardzo precyzyjnie przekazuje informacje o tym, kto wykonuje czynność, kiedy się ona odbywa oraz jaki ma charakter.

Czasownik w roli centrum zdania

W języku polskim orzeczenie jest najczęściej tworzone właśnie przez czasownik. To on decyduje, czy zdanie ma sens, czy nie. Bez czasownika trudno zbudować pełną wypowiedź — można stworzyć równoważnik zdania, ale nie pełne zdanie gramatyczne.

Porównaj:

  • Kasia w parku. – to równoważnik zdania, nie ma czasownika.
  • Kasia spaceruje w parku. – mamy orzeczenie, zdanie jest pełne i zrozumiałe.
  • W parku Kasia. – wciąż nie ma czasownika, komunikat jest niepełny.

To właśnie czasownik odpowiada za czasowość, dynamikę i sens wypowiedzi. Jego brak wyraźnie „spowalnia” lub „zamraża” zdanie, sprawiając, że przypomina nagłówek albo skrót myślowy.

Rola czasowników w komunikacji codziennej i literackiej

Czasowniki nadają językowi rytm i charakter. W mowie potocznej dominują czasowniki proste i bardzo często używane (np. być, robić, mieć, iść, mówić). W literaturze z kolei można spotkać bogactwo rzadziej używanych form, neologizmów czasownikowych czy złożonych form aspektowych, które budują unikalny styl autora.

W tekstach oficjalnych, urzędowych lub naukowych często stosuje się czasowniki w formach bezosobowych lub w stronie biernej, by nadać wypowiedzi bardziej neutralny i obiektywny ton (np. zostało ustalone, przeprowadzono badanie, zaobserwowano zmiany).

Najczęstsze błędy przy rozpoznawaniu czasowników

W praktyce językowej uczniowie i dorośli popełniają często podobne błędy. Do najczęstszych należą:

  • mylenie czasowników z rzeczownikami odczasownikowymi (czytanie zamiast czyta),
  • traktowanie imiesłowów jako czasowników (śpiewający zamiast śpiewa),
  • nieuwzględnianie form złożonych (będzie pisał to również czasownik — w formie przyszłej złożonej),
  • błędne rozpoznawanie orzeczeń imiennych (np. jest lekarzem → czasownik „jest” tworzy orzeczenie imienne).

Dlatego ważne jest, by zawsze sprawdzać możliwość odmiany przez osoby, zamianę na bezokolicznik oraz umiejscowienie w zdaniu jako orzeczenia.

Dlaczego nauka o czasowniku jest tak istotna?

Znajomość zasad funkcjonowania czasowników to podstawa poprawnego posługiwania się językiem. Ułatwia:

  • tworzenie zdań zgodnych z zasadami gramatyki,
  • unikanie błędów stylistycznych i składniowych,
  • lepsze rozumienie tekstów literackich i naukowych,
  • skuteczniejsze pisanie wypracowań, artykułów i innych form pisemnych,
  • budowanie klarownych i dynamicznych wypowiedzi ustnych.

Zrozumienie roli czasownika w języku polskim pozwala patrzeć na zdania jak na żywy organizm, w którym czasownik jest sercem — nadaje rytm, tętno i sens wszystkim pozostałym elementom.

czasownik rzeczownik przymiotnik

Kategorie gramatyczne i odmiana czasownika

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech czasownika w języku polskim jest jego złożony system odmiany, który przekazuje wiele informacji naraz: kto wykonuje czynność, kiedy, w jakim trybie i z jakim skutkiem. To właśnie dzięki temu czasownik może precyzyjnie oddawać niuanse znaczeniowe, a jednocześnie pełnić funkcję centrum zdania. Zrozumienie poszczególnych kategorii gramatycznych czasownika to klucz do poprawnej pisowni, składni i stylistyki.

Najważniejsze kategorie gramatyczne czasownika

W języku polskim wyróżnia się kilka podstawowych kategorii gramatycznych, które dotyczą odmiany czasowników. Do najważniejszych należą:

  • Osoba
  • Liczba
  • Rodzaj (w czasie przeszłym)
  • Czas
  • Tryb
  • Aspekt (dokonany i niedokonany)
  • Strona (czynna i bierna)

Każda z tych kategorii wpływa na kształt czasownika i jego rolę w zdaniu. W wielu przypadkach kilka kategorii ujawnia się jednocześnie w jednej formie. Na przykład w zdaniu Napisałem list mamy formę:

    1. osoba liczby pojedynczej,
  • czas przeszły,
  • rodzaj męski,
  • aspekt dokonany.

Osoba i liczba – kto i ile?

Czasowniki odmieniają się przez osoby, co pozwala określić, kto wykonuje daną czynność. Wyróżniamy:

  • 1. osoba – mówiący (ja, my),
  • 2. osoba – odbiorca wypowiedzi (ty, wy),
  • 3. osoba – ktoś lub coś innego (on, ona, ono, oni, one).

Odmiana przez liczbę dzieli się na:

  • liczbę pojedynczą (ja, ty, on/ona/ono),
  • liczbę mnogą (my, wy, oni/one).

Przykład odmiany czasownika pisać w czasie teraźniejszym:

  • Ja piszę
  • Ty piszesz
  • On/Ona pisze
  • My piszemy
  • Wy piszecie
  • Oni/One piszą

Już na tym poziomie widać bogactwo form fleksyjnych polskiego czasownika — w językach takich jak angielski odmiana przez osoby jest znacznie prostsza, co stanowi dla wielu uczniów dodatkowe wyzwanie w nauce polszczyzny.

Rodzaj gramatyczny – subtelna, ale ważna kategoria

Rodzaj gramatyczny czasownika pojawia się przede wszystkim w czasie przeszłym. W języku polskim mamy:

  • rodzaj męski (napisałem),
  • rodzaj żeński (napisałam),
  • rodzaj nijaki (napisało – rzadziej, głównie w kontekście dzieci lub rzeczy),
  • w liczbie mnogiej:
    • męskoosobowy (napisaliśmy – grupa z przynajmniej jednym mężczyzną),
    • niemęskoosobowy (napisałyśmy – grupa kobiet lub przedmiotów/osób nijakich).

Ta kategoria jest unikalna i często sprawia trudności osobom uczącym się polskiego jako języka obcego. Co istotne, rodzaj gramatyczny ujawnia się także w imiesłowach przymiotnikowych czynnych i biernych, które pochodzą od czasowników.

Czas – przeszłość, teraźniejszość, przyszłość

Czasowniki w języku polskim występują w trzech czasach gramatycznych:

  • czas teraźniejszy – opisuje czynności odbywające się w chwili mówienia (piszę list, idziesz do sklepu),
  • czas przeszły – czynności zakończone lub odbywające się w przeszłości (napisałem list, szliśmy do kina),
  • czas przyszły – czynności, które dopiero nastąpią (napiszę list, będziemy spacerować).

Warto zauważyć, że czas przyszły w języku polskim może występować w dwóch postaciach:

  • prostej – dla czasowników dokonanych (np. napiszę, zjem, zobaczę),
  • złożonej – dla czasowników niedokonanych (np. będę pisał, będziesz jadła, będziemy oglądać).

To rozróżnienie wynika bezpośrednio z kategorii aspektu, o której za chwilę.

Tryb – oznajmujący, rozkazujący, przypuszczający

Tryb określa stosunek mówiącego do czynności. W polszczyźnie występują trzy tryby:

  • Tryb oznajmujący – neutralny, informuje o faktach (Idę do domu. Czyta książkę.),
  • Tryb rozkazujący – wyraża prośbę, rozkaz, życzenie (Idź! Zrób to! Przeczytaj!),
  • Tryb przypuszczający – sugeruje możliwość, przypuszczenie, warunek (Poszedłbym, gdyby nie padało. Zrobiłaby to lepiej.).

Tryb przypuszczający tworzy się za pomocą partykuły -by/-bym/-byś/-byśmy/-byście, dołączanej do form czasownika. To bardzo produktywny i często wykorzystywany tryb w polszczyźnie, zarówno w języku potocznym, jak i literackim.

Aspekt – dokonany i niedokonany

Jedną z najtrudniejszych, ale i najciekawszych kategorii czasownika w języku polskim jest aspekt. Dzieli on czasowniki na:

  • dokonane – oznaczające czynność zakończoną, mającą wyraźny punkt końcowy (np. napisać, zjeść, obejrzeć),
  • niedokonane – oznaczające czynność trwającą, powtarzalną lub nieukończoną (np. pisać, jeść, oglądać).

Aspekt jest ściśle związany z czasem przyszłym:

  • czasowniki dokonane nie mają czasu teraźniejszego (ich formy teraźniejsze mają znaczenie przyszłe – np. napiszę jutro list),
  • czasowniki niedokonane tworzą przyszłość za pomocą formy złożonej (będę pisał).

Przykłady par aspektowych:

  • pisać → napisać
  • jeść → zjeść
  • robić → zrobić
  • oglądać → obejrzeć

W wielu przypadkach tworzenie form dokonanych polega na dodaniu przedrostka (np. zjeść, napisać, obejrzeć), ale nie zawsze — istnieją też nieregularności i pary, których nie można przewidzieć mechanicznie.

Strona – czynna i bierna

Kategoria strony gramatycznej pozwala określić, czy podmiot zdania wykonuje czynność (strona czynna), czy też jest jej odbiorcą (strona bierna).

  • Strona czynna: Janek napisał list. – Janek wykonał czynność.
  • Strona bierna: List został napisany przez Janka. – podmiot (list) jest odbiorcą czynności.

Stronę bierną tworzy się zwykle przy użyciu czasownika „zostać” + imiesłowu biernego (np. został napisany, została przygotowana, zostały wykonane). W języku oficjalnym i naukowym często stosuje się stronę bierną, by uzyskać bardziej bezosobowy ton.

Wyjątki i nieregularności

Nie wszystkie czasowniki odmieniają się zgodnie z prostymi schematami. W języku polskim istnieją:

  • czasowniki nieregularne – np. być, iść, mieć, które mają formy odbiegające od wzorców (jestem, jesteś, są; idę, idziesz; mam, masz),
  • czasowniki modalne – np. móc, chcieć, musieć, które łączą się z innymi czasownikami i modyfikują ich znaczenie,
  • czasowniki bezosobowe – np. pada, grzmi, świta, które występują tylko w 3. osobie liczby pojedynczej i nie odnoszą się do konkretnego podmiotu.

Te formy wymagają szczególnej uwagi, ponieważ często pojawiają się w codziennej mowie i pisaniu.

Dlaczego znajomość kategorii gramatycznych jest tak ważna?

Opanowanie kategorii gramatycznych czasownika pozwala:

  • pisać poprawnie gramatycznie,
  • uniknąć błędów w odmianie, szczególnie w tekstach oficjalnych, szkolnych czy literackich,
  • tworzyć złożone zdania z poprawnymi formami czasów i trybów,
  • rozumieć niuanse stylistyczne, np. różnicę między „zrobię” a „będę robić”,
  • lepiej analizować i interpretować teksty, zarówno współczesne, jak i dawne.

Każda z tych kategorii działa jak warstwa informacji, którą nakładamy na podstawową formę czasownika. W efekcie powstają bogate, precyzyjne konstrukcje językowe, które pozwalają przekazywać złożone treści z niezwykłą dokładnością.

czasownik pytania

Czasownik w zdaniu: orzeczenie, dopełnienia i okoliczniki

Czasownik jest nie tylko odmienną częścią mowy — to przede wszystkim serce zdania, wokół którego grupują się wszystkie inne jego elementy. To on tworzy orzeczenie, przyciąga do siebie dopełnienia, otwiera drogę dla okoliczników, a w wielu przypadkach decyduje o strukturze składniowej całego zdania. Zrozumienie, jak czasownik funkcjonuje w kontekście składniowym, pozwala pisać i mówić precyzyjniej, budować zdania różnorodne i bogate stylistycznie oraz unikać wielu błędów gramatycznych.

Czasownik jako centrum zdania

Każde pełne zdanie w języku polskim zawiera orzeczenie, a orzeczenie w większości przypadków tworzone jest właśnie przez czasownik. To on mówi, co robi podmiot, co się z nim dzieje, kiedy i w jakim trybie. Bez czasownika zdanie traci dynamikę i często staje się tylko równoważnikiem.

Porównaj:

  • Ogród pełen kwiatów. – to nie jest pełne zdanie, brakuje orzeczenia.
  • Ogród kwitnie. – pojawia się czasownik kwitnie, który tworzy orzeczenie.
  • W ogrodzie kwitną kolorowe tulipany. – czasownik kwitną organizuje całe zdanie: decyduje o liczbie, osobie, czasie i wpływa na dobór innych części zdania.

W tym sensie czasownik działa jak rdzeń, do którego „przyrastają” inne składniki zdania.

Rodzaje orzeczeń – czasownikowe i imienne

W języku polskim wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje orzeczeń:

  • Orzeczenie czasownikowe – tworzone przez jedną formę czasownika, np.
    • Maria czyta książkę.
    • Dzieci bawią się w ogrodzie.
    • Pies szczeka.
    Tutaj czasownik sam w sobie zawiera pełną informację o czynności i wystarcza do zbudowania orzeczenia.
  • Orzeczenie imienne – składa się z formy czasownika „być” (czasem też „stać się”, „zostać”) oraz orzecznika w formie rzeczownika, przymiotnika lub imiesłowu, np.
    • Maria jest nauczycielką.
    • On został lekarzem.
    • Wieczór był spokojny.
    W tym przypadku czasownik pełni funkcję gramatyczną, a znaczeniowy ciężar spoczywa na orzeczniku.

Czasownik a dopełnienia

Dopełnienia to te składniki zdania, które uzupełniają sens czasownika. W języku polskim wiele czasowników wymaga konkretnych przypadków gramatycznych, co ma ogromne znaczenie dla poprawności językowej. Najczęstsze przypadki występujące w dopełnieniach to:

  • biernik – odpowiada na pytania kogo? co?
    • Czytam książkę.
    • Kupuję bilet.
  • dopełniacz – pojawia się m.in. po czasownikach oznaczających brak, unikanie lub negację
    • Nie mam czasu.
    • Unikam problemu.
  • celownik – odpowiada na pytanie komu? czemu?
    • Pomagam koledze.
    • Ufam nauczycielowi.
  • narzędnik – często przy orzeczeniach imiennych lub po czasownikach łączących
    • Jestem nauczycielem.
    • Rozmawiam z przyjacielem.
  • miejscownik – po czasownikach związanych z mówieniem, myśleniem, przebywaniem
    • Myślę o wakacjach.
    • Mieszkam w Warszawie.

Każdy czasownik ma swoją własną rekcję, czyli zestaw przypadków i przyimków, z którymi się łączy. Np. „pomagać” wymaga celownika, a „czekać” – dopełniacza i przyimka „na”. Błędne użycie rekcji to jedna z najczęstszych pomyłek w polszczyźnie.

Okoliczniki – rozszerzenie informacji

Okoliczniki to dodatkowe składniki zdania, które rozszerzają lub precyzują znaczenie czasownika. Nie są obowiązkowe gramatycznie (zdanie bez nich jest wciąż poprawne), ale nadają wypowiedzi kontekst, kolor i szczegółowość.

Najczęstsze typy okoliczników to:

  • okolicznik miejscaGdzie? Skąd? Dokąd?
    • Idę do szkoły.
    • Został w domu.
  • okolicznik czasuKiedy? Jak długo? Jak często?
    • Spotkamy się jutro.
    • Czekam od rana.
  • okolicznik sposobuJak? W jaki sposób?
    • Mówił głośno.
    • Pracuję dokładnie.
  • okolicznik celuPo co? W jakim celu?
    • Poszedł po chleb.
    • Uczy się dla siebie.
  • okolicznik przyczyny, warunku, przyzwolenia – bardziej złożone, często w formie zdań podrzędnych
    • Płakał z żalu.
    • Zrobił to mimo wszystko.

Okoliczniki są bardzo elastyczne i można je swobodnie przestawiać w zdaniu bez zmiany jego gramatycznej poprawności, choć może zmieniać się rytm i nacisk emocjonalny.

Typowe wzorce budowy zdań z czasownikiem

Choć polszczyzna daje dużą swobodę szyku, można wskazać kilka najczęściej występujących schematów składniowych:

  1. Podmiot + Orzeczenie
    • Pies szczeka.
    • Słońce świeci.
  2. Podmiot + Orzeczenie + Dopełnienie
    • Janek czyta książkę.
    • Mama gotuje obiad.
  3. Podmiot + Orzeczenie + Okolicznik
    • Dzieci bawią się na podwórku.
    • Pociąg przyjeżdża rano.
  4. Podmiot + Orzeczenie + Dopełnienie + Okolicznik
    • Tata kupił prezent córce w sklepie.
    • Kasia napisała list do przyjaciółki wczoraj wieczorem.
  5. Orzeczenie + Podmiot (inwersja) – często w języku literackim lub w pytaniach
    • Przyszedł Janek.
    • Czytasz ty czy ja?

W polszczyźnie szyk jest dość swobodny, ale zawsze to czasownik organizuje resztę zdania — bez niego nie da się określić, jakie składniki i w jakiej relacji mają się pojawić.

Czasownik a zdania złożone

W zdaniach złożonych czasownik często występuje wielokrotnie — każdy z członów ma własne orzeczenie. Przykładowo:

  • Poszła do sklepu, bo zapomniała kupić chleba.
  • Powiedział, że przyjdzie jutro.
  • Kiedy skończysz pracę, zadzwoń do mnie.

W takich konstrukcjach pojawiają się różne formy trybu i czasu, co daje ogromne możliwości stylistyczne. Czasownik główny w zdaniu nadrzędnym może „sterować” czasownikami w zdaniach podrzędnych, tworząc logiczne i czasowe zależności.

Czasowniki frazeologiczne i konstrukcje idiomatyczne

W języku polskim istnieje wiele związków frazeologicznych z czasownikami, które mają znaczenie inne niż dosłowne:

  • dać nogę – uciec,
  • mieć głowę na karku – być rozsądnym,
  • pójść po rozum do głowy – zastanowić się, zrozumieć,
  • rzucić okiem – szybko spojrzeć.

W takich przypadkach czasownik nadal pełni funkcję orzeczenia, ale jego znaczenie jest elementem większej całości frazeologicznej. To kolejny dowód na to, że czasownik w polszczyźnie nie działa w izolacji — organizuje i scala znaczenia.

Dlaczego czasownik jest kluczowy dla budowy zdań?

Podsumowując funkcje czasownika w strukturze zdania, warto zapamiętać, że:

  • bez czasownika nie powstanie pełne zdanie,
  • to on określa czas, osobę, tryb i często aspekt całej wypowiedzi,
  • przyciąga do siebie odpowiednie przypadki gramatyczne, tworząc spójną strukturę,
  • decyduje o tym, jakie dodatkowe informacje (okoliczniki) mogą się pojawić,
  • buduje relacje między członami zdań złożonych, wpływając na ich logiczny porządek.

Czasownik działa jak reżyser w teatrze języka: ustawia aktorów (pozostałe części zdania) na scenie, decyduje, kto mówi, kiedy, w jaki sposób i z jakim skutkiem. Umiejętne posługiwanie się czasownikami to nie tylko kwestia gramatyki, ale także stylu, precyzji i ekspresji językowej.

FAQ: Czasownik

Co to jest czasownik?

Czasownik to odmienna część mowy, która nazywa czynność lub stan i odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje?

Na jakie pytania odpowiada czasownik?

Najczęściej: „co robi?” oraz „co się z nim dzieje?”. To podstawowy test rozpoznawania czasownika.

Jakie są najważniejsze kategorie czasownika?

Osoba, liczba, rodzaj (w czasie przeszłym), czas, tryb, aspekt (dokonany/niedokonany) oraz strona.

Czym różni się czasownik dokonany od niedokonanego?

Dokonany nazywa czynność zakończoną (np. „napisał”), niedokonany — trwającą lub powtarzalną (np. „pisze”).

Jaką funkcję pełni czasownik w zdaniu?

Najczęściej tworzy orzeczenie i łączy się z dopełnieniami oraz okolicznikami, które doprecyzowują czynność lub stan.

Opublikuj komentarz